Χωρίς τίτλο...

Αν μη τι άλλο, θεωρείς ότι το τελευταίο διάστημα είναι ακόμα πιο ξεκάθαρο...

Είτε ο πολύς κόσμος γυρνάει την πλάτη του στην ΑΕΛ και δεν πατάει στο γήπεδο...

Είτε μια σημαντική μερίδα παλιών και νέων οργανωμένων οπαδών κινητοποιείται με τον τρόπο που επιλέγει...

Είτε ο λιγότερος κόσμος που πάει στο γήπεδο είναι εμφανώς αμήχανος έως και απελπισμένος...

Το σημείο στο οποίο τέμνονται οι παραπάνω αντιδράσεις, είναι η δυσαρέσκεια και εν πολλοίς η διαφόρων μορφών αποδοκιμασία στο πρόσωπο, στις επιλογές, στις πρακτικές, στις συμπεριφορές και στις δημόσιες τοποθετήσεις του μεγαλομετόχου της ΠΑΕ.

Αρχίζεις λοιπόν να αναζητάς τον τρόπο με τον οποίο όλες αυτές οι ηχηρές ή σιωπηρές... φωνές, θα γίνουν μια, προκειμένου να πάψει αυτή η ατέρμονη αρρωστημένη κατάσταση και να έρθει κάποια στιγμή η λύτρωση για την ίδια την ομάδα, που ήταν, είναι και πρέπει πάντα - έστω και την ύστατη στιγμή - να παραμένει πάνω από πρόσωπα, φορείς, συνδέσμους, ατομικές στρατηγικές και συγκυριακές έριδες. 

Κι εκεί που αντιλαμβάνεσαι πλέον μια κατάσταση ως δεδομένη και πας να βάλεις τις σκέψεις σου σε μια σειρά αναζητώντας δημιουργική διέξοδο, διαβάζεις αυτό σε ρεπορτάζ της περασμένης εβδομάδας...

...και βλέπεις αυτό σε πολύ πρόσφατη ανάρτηση στο FB, έστω κι αν η φωτογραφία είναι προγενέστερη, αλλά όχι παλιά!

Όχι ότι αλλάζει κάτι ουσιαστικά, αλλά σε όλα όσα συμβαίνουν υπάρχει κι ένα επικοινωνιακό κομμάτι που οφείλουν άπαντες να λαμβάνουν σοβαρά υπόψη. Πόσο μάλλον οι έχοντες ονοματεπώνυμο... 

Για παράδειγμα, με τέτοιο ρεπορτάζ και τέτοιες εικόνες σήμερα, ποιός ευνοείται; Εκείνος που προσπαθεί να μιλήσει για καθολική αποδοκιμασία, που είναι πια προφανής σε κάθε γωνιά της πόλης ή εκείνος που θεωρεί ότι όλη η ιστορία είναι καμιά 100στή παρασυρμένοι πιτσιρικάδες;

Προς Θεού, ο σεβασμός μου προς του παλαιμάχους της ΑΕΛ δεν αμφισβητείται... Ωστόσο, δεν είναι όλες οι στιγμές ίδιες!!!

Υ.Γ. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου ήταν δύσκολο να βάλω τίτλο σ' αυτό το κείμενο... Το άφησα χωρίς! Ας βάλει ο καθένας τον δικό του...