Η ιστορία του Βίκτορ Φρανκενστάιν (που ποτέ δεν είναι αργά να διαβάσετε όσοι δεν το έχετε κάνει) αποτυπώνεται περίτεχνα στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Μαίρης Σέλεϊ, που παρότι γράφτηκε πριν από δύο ολόκληρους αιώνες (γράφτηκε συγκεκριμένα το 1816 και εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1818) έχει ακόμη πολλά να μας πει...
Με δεδομένο βέβαια ότι η λέξη «Φρανκενστάιν» αποτελεί από πολλά-πολλά χρόνια συνώνυμη των λέξεων «τέρας», «άσχημος» και άλλων συναφών, συνιστά ένα απ’ τα πλέον χρησιμοποιημένα συνώνυμα ανά τον πλανήτη!
Το ίδιο το έργο χαρακτηρίζεται δε, ως «ένα μυθιστόρημα-σταθμός για τη φύση του ανθρώπου, για την επιστήμη και τους κινδύνους της, για τη δημιουργία και για τη μοίρα, για τη φιλοδοξία και τα όνειρα, για το κακό και για την εκδίκηση».
Κοιτάξτε να δείτε σύμπτωση... 200 και βάλε χρόνια πριν, κάποια πιτσιρίκα συγγραφέας έγινε διάσημη μιλώντας μας για την αχόρταγη φύση του ανθρώπου, για την ικανότητα της επιστήμης να ανακαλύπτει χωρίς να σκέφτεται τις συνέπειες των εφαρμογών της, για την υπέρμετρη φιλοδοξία, για την μοιραία εκδίκηση που θα ‘ρθει αργά ή γρήγορα κι ένα σωρό άλλα σοφά και σπουδαία, που προφανώς για ένα μεγάλο κομμάτι του παγκόσμιου πληθυσμού, απ’ τη μια μπήκαν κι απ’ την άλλη βγήκαν!
Αν μάλιστα περιορίσουμε το δείγμα στην Ελλάδα, δεν γεννάται καν θέμα περί διδαχής, όταν επί δεκαετίες, ως άλλοι δόκτορες Φρανκενστάιν, δεν κάνουμε τίποτα άλλο απ’ το να βιάζουμε την φύση σε όλα τα επίπεδα, αποποιούμενοι όμως στη συνέχεια κάθε είδος ατομικής ευθύνης.
Φταίει αυτός λέμε, δείχνοντας κατά κανόνα έναν πολιτικό άνδρα και δικαίως αφού όντως αυτός μας εκφράζει ως σύνολο κι επωμίζεται εκτός απ’ την ατομική του και την συλλογική μας ευθύνη! Κάπως έτσι απαιτούμε την παραίτηση Τόσκα για το Μάτι και καλά κάνουμε... Αυτό όμως δεν μπορεί να σημαίνει ότι απ’ την επομένη έχουμε το δικαίωμα να ξαπλώνουμε μακάριοι στο μαξιλάρι μας, παίρνοντας τον υπνάκο του δικαίου! Με τι δική μας ατομική ευθύνη τι γίνεται;
Μέρες, μήνες, χρόνια ακούω και θα ξανακούσω όταν ξανάρθει το κακό:
Α) Για τις κυβερνήσεις που νομιμοποιούν τα αυθαίρετα και που δεν τα γκρεμίζουν ποτέ
Β) Για την καταπάτηση των δασικών εκτάσεων και των αιγιαλών
Γ) Για τα μπαζωμένα ρέματα που τα έκαναν αμελέτητα σπίτια, δρόμους και ενίοτε πάρκινγκ
Δ) Για τα «ραβασάκια» που πηγαινοέρχονται σε υπουργεία και πολεοδομίες
Ε) Για ανικανότητα παραγόντων που αναξιοκρατικά βρέθηκαν σε υπεύθυνα πόστα
Στ) Για την εύκολη λύση της φύτευσης κωνοφόρων σε κατοικημένες δασικές εκτάσεις
Ζ) Για βενζινάδικα-βόμβες στα ισόγεια πολυκατοικιών πυκνοκατοικημένων περιοχών
Η) Για πάρκινγκ ισόγεια και υπόγεια, επίσης σε πυκνοκατοικημένες περιοχές, χωρίς στοιχειώδεις κανόνες ασφαλείας
Θ) Για έλλειψη σχεδίων αλλά και κουλτούρας πολιτικής προστασίας
Ι) Για χαλασμένα κι ασυντήρητα μηχανήματα...
Ήμουν νιος και γέρασα που λένε, για ν’ ακούσω τις τελευταίες μέρες και το καλύτερο, απ’ τους μπλε που κάποτε ήταν πράσινοι, για τους ροζ που κάποτε ήταν κοκκινοπράσινοι και που μια άλλη φορά ως πράσινοι τα έχωναν στους πρώην πράσινους που ‘χαν γίνει μπλε: «Κάνει ζέστη, ανάβουν φωτιές και καιγόμαστε, βρέχει, φουσκώνουν οι ρεματιές και πνιγόμαστε»!!! Αμ τι ήθελες να γίνει μάστορα;
«Κάποιοι φταίνε, κάποιος φταίει, μα εύκολο είναι να το βρεις ή γύφτοι θα ‘ναι ή Εβραίοι ή ο κύριος κανείς!», τραγουδάει με νόημα ο Κώστας Χατζής, καταλήγοντας σ’ αυτό το συμπέρασμα όταν βλέπει ας πούμε τους κατοίκους της Αθήνας να διαμαρτύρονται αβασάνιστα για όλα αυτά και για ακόμη περισσότερα, χωρίς ποτέ να περνάει απ’ το μυαλό τους πως κι αυτοί λάδωσαν ή αποδέχθηκαν το λάδωμα κι αυτοί έχτισαν ή αποδέχθηκαν το αυθαίρετο χτίσιμο κι αυτοί μπάζωσαν ή αποδέχθηκαν το αλόγιστο μπάζωμα κι αυτοί βάζουν βενζίνη σ’ ένα στενό της κυψέλης ή παρκάρουν σε εκκολαπτόμενους τάφους κι αυτοί είναι που ψηφίζουν τους ανίκανους στην τελική, αφού έτσι τους βολεύει ...
Ποιοί δηλαδή; Εκείνοι που είτε οι ίδιοι, είτε οι γονείς τους, είτε οι παπούδες τους συνηγόρησαν σε όλα όσα μετέτρεψαν την άγια γη της Αττικής, σ’ αυτό το «τέρας» που καίει και πνίγει ανθρώπους, ρημάζει περιουσίες και καταστρέφει διαχρονικά ζωές, ενίοτε για ασήμαντη αφορμή!!!
Αν ζούσε σήμερα η Μαίρη Σέλεϊ, θα μπορούσα εύκολα να την φανταστώ να πιάνει μολύβι και χαρτί για να γράψει τη συνέχεια του μυθιστορήματός της, με πρωταγωνίστρια μια πόλη-συρραφή πολυετών φυσικών βιασμών, παρανομίας και ανευθυνότητας, φτιαγμένη από ανομοιογενή μέλη αλόγιστων και ανίερων ανθρώπινων φιλοδοξιών, που κατά τραγική ειρωνεία, η μοίρα την υποχρέωσε να φέρει το όνομα της Θεάς της σοφίας...
Όσο για τον τίτλο του, μόνο ένας θα μπορούσε να είναι:
Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΦΡΑΝΚΕΝΣΤΑΪΝ!!!
Υ.Γ. Αφιερωμένοι οι στίχοι της Σώτιας Τσώτου (1978, "Αθήνα", από τον δίσκο "Οι Μάηδες οι ήλιοι μου" του Γιώργου Νταλάρα), στην πόλη που έζησα τα προνηπιακά μου χρόνια κι έχω έναν λόγο παραπάνω να την αγαπάω:
"Θυμίζεις Αθήνα γυναίκα που κλαίει
γιατί δεν τη θέλει κανείς
Αθήνα Αθήνα πεθαίνω μαζί σου
πεθαίνεις μαζί μου κι εσύ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου