...στην προκειμένη περίπτωση πρέπει να ξεκινήσω εκφράζοντας την ελπίδα πως ο Σωτήρης Αντωνίου δεν θα παρεξηγηθεί απ' το υποκοριστικό του τίτλου, που συντάχθηκε δημοσιογραφική αδεία, κατά το γνωστό "δελφίνι, δελφινάκι"...
Εξάλλου, τον γνωρίζω προσωπικά πολλά χρόνια, πριν καν μεταπηδήσει απ' τον Δωτιέα στον Απόλλωνα Λάρισας ως παίκτης και ξέρει και τον σεβασμό που του έχω και την χαρά μου για την ευκαιρία που του δόθηκε να αναλάβει το τιμόνι της ΑΕΛ, ως άνθρωπος που έτσι κι αλλιώς μ' αρέσει να στηρίζω νέα, ικανά και φιλόδοξα πρόσωπα που πιστεύουν στον εαυτό τους.
Στο προκείμενο τώρα, που δεν είναι άλλο απ' την βαθιά μου πεποίθηση πως κόντρα σε όσα κι εγώ πιστεύω για τα φιλικά ματς στο βασικό στάδιο της προετοιμασίας και την σημασία του αποτελέσματος, το φετινό καλοκαίρι μοιάζει διαφορετικό...
"Κάποιες φορές - είπε μετά το ματς με τον ΟΦΗ - το αποτέλεσμα δεν έχει και τόση σημασία". Συμφωνώ λοιπόν και δεν θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά, ζώντας για παράδειγμα από κοντά την προετοιμασία του περσινού Απόλλωνα Λάρισας. Η εικόνα του στα φιλικά του Καρπενησίου σε προβλημάτιζε για το κατά πόσο μπορεί ν' ανταπεξέλθει στη Football League μ' εκείνο το ρόστερ. Όταν, δε, έφαγε 4άρα στο Βόλο, άπαντες πανικοβλήθηκαν, παίρνοντας τις τελευταίες μέρες των μεταγραφών ό,τι έβρισκαν. Κι ανάθεμα αν έπαιξε κανένας από δαύτους. Τα παιδιά απ' το Καρπενήσι ήταν τελικά εκείνα που τον κράτησαν από Γενάρη μήνα στην κατηγορία, εκτοξεύοντας μάλιστα κάποια απ' αυτά τις μετοχές τους!
Είπαμε όμως, κάποιες φορές... Γιατί θυμάμαι και τη φορά που ο Φοιρός έφαγε 4άρα απ' τα Τρίκαλα στο Αλκαζάρ, γεγονός μη αποδεκτό ούτε σε φιλικό ή πιο πρόσφατα, τη φορά που με Παπακώστα ηττηθήκαμε 0-2 απ' τον Ολυμπιακό Βόλου, πάλι στο Αλκαζάρ, αποκτώντας μια παθογένεια που την πληρώσαμε στο τέλος χάνοντας κατηγορία.
Επί του παρόντος δεν φτάσαμε φυσικά σε τέτοιο σημείο, αλλά όσο περνάνε τα ματς και η ομάδα δεν σκοράρει, θα μένουμε με την καλή εικόνα και θα χάνουμε στις λεπτομέρειες αυτό που ειδικά φέτος θεωρώ απαραίτητο. Την δημιουργία μιας θετικής ψυχολογίας στις τάξεις των φιλάθλων, τουλάχιστον σ' ότι αφορά στην δουλειά που γίνεται και στην όποια αγωνιστική δυναμική μιας ομάδας με πολλούς και πάλι άγνωστους παίκτες. Μπορεί ικανούς, αλλά άγνωστους για τους πολλούς.
Όλα αυτά δεν τα γράφω για να αγχώσω παραπάνω ούτε τον ίδιο τον προπονητή, ούτε τους ποδοσφαιριστές. Τα επισημαίνω όμως όσο το δυνατόν πιο νωρίς, γιατί θετική αύρα ξέρω πως ουδείς έχει να περιμένει από αλλού.
Κι αν είχα μια αμφιβολία, το διαπίστωσα παρακολουθώντας το προχθεσινό ματς σε συνοικιακό καφέ, όπου μαζεύτηκαν καμιά 20αριά μεσήλικα αρρωστάκια ντάλα Ιούλιο, για να δουν τι ψάρια πιάνουμε. Αυτοί που λέμε μέσοι φίλαθλοι, που θα κοιμηθούν μεν το βράδυ αν χάσουμε, αλλά δεν διανοούνται να μην δουν τηλεοπτικό ματς της ΑΕΛ ή να μην πάνε στο γήπεδο όταν παίζει εντός.
Αν εξαιρέσεις έναν-δυο γραφικούς, που μετά το καλό ξεκίνημα των "βυσσινί" περίμεναν την πρώτη φάση του ΟΦΗ για να κράξουν πως "δεν πας πουθενά μ' αυτή την ομάδα", οι υπόλοιποι είδαν ψύχραιμα τον αγώνα κι έκαναν κατά κανόνα εύστοχες παρατηρήσεις. Ακόμα και στο γκολ που δεχθήκαμε ήταν ήπιοι... Το θέμα μας ωστόσο είναι τι έλεγαν πέρα απ' το ματς και ποια ήταν τα σημεία εκείνα στα οποία έβλεπες μεταξύ τους απόλυτη ταύτιση!
Δυστυχώς, το ένα ήταν η επιφύλαξή τους για το αν θα αγοράσουν τελικά ή όχι εισιτήριο διαρκείας κι αν έρθουν εν γένει φέτος στο γήπεδο. Όχι, δεν ανήκουν στην κατηγορία εκείνων που δεν γουστάρουν εξ' ορισμού τον Κούγια. Είναι μάλλον από εκείνους που και να μην τον πολυπάνε, αναρωτιούνται "τι θα γίνει αν φύγει" κτλ. Δεν βλέπουν όμως κανέναν, μετά από δύο χρόνια στη Super League, να προσπαθεί με κάποιον πειστικό τρόπο να χτίσει ένα όραμα. Περιμένουν λοιπόν πρώτα να δουν και μετά ν' αποφασίσουν αν αξίζει τον κόπο...
Το άλλο όμως είναι για μένα ακόμη χειρότερο. Είναι τα στοιχήματα που έβαζαν μεταξύ τους για τον χρόνο της πρώτης αλλαγής προπονητή στη σεζόν. Το έκαναν με απόλυτη συμμετοχή, γελώντας και θέτοντας ως ημερομηνίες σταθμούς, απ' την επιστροφή της αποστολής στην Λάρισα ως την πρεμιέρα του πρωταθλήματος και φυσικά, οι πιο... αισιόδοξοι, την παρέλαση της 28ης!!! Κι αυτή για μένα είναι η μεγαλύτερη ήττα του Κούγια στα μάτια του μέσου φιλάθλου της ΑΕΛ... Η αδυναμία του να πείσει πως οι αποφάσεις του, ορθόδοξες και παράδοξες, έχουν πίσω τους βάση και σοβαρότητα, ανεξάρτητα αν στο τέλος βγάζουν σε καλό ή σε κακό!
Γιατί δεν ξέρω τελικά αν οι Λαρισαίοι ξέρουν από μπάλα "επειδή έχουν δει καλή μπάλα", που λένε μερικοί. Αυτό δεν είναι φυσικά αυτονόητο. Ξέρω όμως πως μπορούν να ορίσουν και να αξιολογήσουν την σοβαρότητα σε κάποιους τομείς, ώστε να καταλήξουν με ασφάλεια στο συμπέρασμα πως μόνο όταν ξέρεις γιατί παίρνεις κάποιον, ξέρεις και γιατί τον διώχνεις, αν και όταν έρθει εκείνη η ώρα. Κι εδώ, πολλές απολύσεις έγιναν προφανώς με τρόπο που δεν πείθει για την συνειδησιακή επάρκεια της πρόσληψης που είχε προηγηθεί.
Ειλικρινά, ελπίζω συντομότερα από κάθε άλλη φορά να δούμε μια ΑΕΛ που να δημιουργεί αγωνιστικά προϋποθέσεις να χαμογελάσουμε σε όλα τα επίπεδα, γιατί αν μια φορά το χρειάζεται ο μέσος φίλαθλος κι ο προπονητής, το χρειάζεται δέκα η ίδια η ομάδα στο σύνολό της!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου