Κι όμως, ακριβώς το περασμένο Σάββατο, την ίδια μέρα που...
...η ΠΑΕ ΑΕΛ έκανε ανοιχτή γενική συνέλευση στην οποία δεν πάτησε κανείς "άρχοντας" να τα πει όπως πρέπει εκεί που πρέπει, οι οργανωμένοι οπαδοί έκαναν ακόμη μια κατά τη γνώμη μου αναποτελεσματική κινητοποίηση κατά του ιδιοκτησιακού καθεστώτος, προασπίζοντας μεν τη δική τους αξιοπρέπεια αλλά χωρίς ουσιαστικό αντίκρυσμα ως προς το ζητούμενο, ο μέσος Λαρισαίος φίλαθλος δεν ανταποκρίθηκε στο τσάμπα κάλεσμα της διοίκησης να γεμίσει το γήπεδο, η ομάδα παρουσιάστηκε ασορτί με την ατμόσφαιρα και υπέστη μια οδυνηρή ήττα από κακό αντίπαλο και ο μεγαλομέτοχος συνέταξε δυο-τρεις ακόμη δηλώσεις και ανακοινώσεις ανεπίδεκτες αναφοράς...
...Σε κάποιο σημείο της πόλης το λαρισινό ποδόσφαιρο αποδείκνυε πως όχι μόνο ζει, αλλά και βασιλεύει, περιμένοντας εκείνον τον άνθρωπο ή εκείνους τους ανθρώπους που θα το πάρουν απ' το χέρι και θα το οδηγήσουν εκεί που του αξίζει!!!
Ήταν στο Athletic Hall, όπου από τις 10.30 το πρωί ως αργά το μεσημέρι, 9 διαφορετικές ομάδες-ηλικιακά τμήματα των δύο μεγαλύτερων σε πλήθος ποδοσφαιρικών Ακαδημιών της πόλης, της ΑΕΛ και του Απόλλωνα, πρόσφεραν και απήλαυσαν μαζί με γονείς και παππούδες κατά περίπτωση, μια πραγματική ποδοσφαιρική πανδαισία.
Αρκεί ένας πρόχειρος υπολογισμός για να συμπεράνει κανείς πως αν μετριοπαθώς υπολογίσουμε 12 παιδιά σε κάθε τμήμα, εύκολα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι μιλάμε για ενεργό συμμετοχή 220 περίπου παιδιών και απ' τις δύο ομάδες, με την ενεργό επίσης παρουσία άνω των 400 συνοδών, που για να βρίσκονται εκεί πάρκαραν έως και 500 μέτρα μακριά τ' αυτοκίνητά τους...
Μιλάμε δηλαδή - υπολογίζοντας πάντα μετριοπαθώς - για ένα πλήθος 600 τουλάχιστον ανθρώπων, Λαρισαίων, όλων των ηλικιών, όλων των συνοικιών, των επαγγελμάτων, των κοινωνικών και οικονομικών τάξεων, που ευρισκόμενοι για τον ίδιο σκοπό σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο, στέλνουν ηθελημένα ή άθελα ένα ξεκάθαρο, αλλά εξόχως ηχηρό μήνυμα. Αν μη τι άλλο, ένα μήνυμα πιο ηχηρό από εκείνο που στέλνουν οι 600 που φωνάζουν στο δρόμο για να συγκινηθεί ο Κούγιας και να φύγει ή οι 600 παραπάνω (σε σχέση με το προηγούμενο ματς) που με την αμήχανη παρουσία τους φωνάζουν τον φόβο τους για την επόμενη μέρα και τίποτα περισσότερο ή λιγότερο...
Μιλάω για το μήνυμα που λέει πως μόνο αν πάρουμε τα παθιασμένα σήμερα μάτια μας απ' το πρόβλημα, που έτσι κι αλλιώς είναι τόσο ορατό που δεν χρειάζεται αποκωδικοποίηση και εστιάσουμε από κοινού στην ανεύρεση εφικτής λύσης, δηλαδή στον τρόπο με τον οποίο θα υπερβούμε το φαινομενικό αδιέξοδο για να πορευτούμε από κοινού στην επόμενη μέρα, θα μπορέσουμε να ντύσουμε πάλι τη γυμνή "βασίλισσά" μας με τα ρούχα που της πρέπουν!
Τουλάχιστον ζώντας τέτοιες εμπειρίες σαν κι αυτή του περασμένου Σαββάτου, ξέρουμε σίγουρα ότι ο "βασιλιάς" ζει κι αυτό είναι μια αρχή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου