...Σαν τα μούτρα μας!!!

Από που ν’ αρχίσω και που να τελειώσω δεν ξέρω, αλλά θα δοκιμάσω...

Ο Κομίνης σφύριξε τη λήξη του θλιβερού από κάθε άποψη αγώνα της ΑΕΛ με τη Λαμία κι εγώ καθόμουν μόνος στην άκρη της Δυτικής Πτέρυγας του AEL FC ARENA κι αναρωτιώμουν τι τάχα να μπορεί να γίνει, αν μπορεί, για να συμμαζευτεί αυτό το πράγμα!!! Και δεν μιλώ αμιγώς αγωνιστικά...

Το πρωί η ΠΑΕ θέλησε να προκαλέσει μια δημόσια γενική συνέλευση τύπου επικοινωνιακής φιέστας, για να καταγγείλει φαντάζομαι μια σειρά γεγονότων και προσώπων, ενώπιον μάλιστα των τοπικών αρχόντων, που θα έρχονταν στη δύσκολη θέση αν πήγαιναν, να τοποθετηθούν κιόλας... Τι προτίμησαν; Την ασφαλή οδό της απουσίας. Να γυρίσουν την πλάτη στον Κούγια εν προκειμένω, αποφεύγοντας την υποχρέωση να πάνε εκεί και αφού ακούσουν όσα θέλει να τους πει για το γηπεδικό και την στοχοποίηση ενδεχομένως της ομάδας από τα κέντρα ποδοσφαιρικής εξουσίας, να μιλήσουν στα ίσα γι’ αυτά που βλέπουν, νιώθουν, σκέπτονται και πιστεύουν για τη σχέση της πόλης με την ομάδα και το ίδιο το πρόσωπό του. Μπαίνοντας βλέπετε και σε προεκλογική περίοδο, δεν είναι για τέτοια ρίσκα... Ποιόν να φτιάξουν και ποιόν να χαλάσουν σε μια εποχή που πρέπει έτσι ή αλλιώς, να τα ‘χουν με όλους καλά;

Στην ίδια εκδήλωση παρέστη μόνο η Ερασιτεχνική ΑΕΛ κι αυτή προκειμένου να αμφισβητήσει τη νομιμότητα της παρουσίας του Αλέξη Κούγια στο ιδιοκτησιακό καθεστώς της ΠΑΕ, αφήνοντας ωστόσο μια σειρά αναπάντητα ερωτήματα από την προ ημερών δική της ανοιχτή εκδήλωση... Αν ο Κούγιας μεταβιβάσει σε άλλο πρόσωπο εμπιστοσύνης του τις μετοχές, είμαστε εντάξει; Αν το άλλο πρόσωπο, το αντί του Κούγια, κάνει τις σωστές εκκαθαρίσεις με το σωματείο και τις εξοφλήσει; Εντάξει; Κι αν πάλι η ΠΑΕ νέου ιδιοκτήτη πληρώσει στο ακέραιο τον Πηλαδάκη χωρίς να γκρινιάζει; Είμαστε πάλι εντάξει; Δεν μας ξεσηκώνει τώρα το τίμημα χρήσης του γηπέδου; Έπαψε να ‘ναι αυτό μείζον πρόβλημα της ΑΕΛ, άξιο να ρίξει μια διοίκηση; Ή μήπως πρέπει (που πρέπει με κάποιον τρόπο) να απαλλαγούμε απ' το σημερινό πρόβλημα "με κάθε κόστος", που λέγαμε μια φορά κι έναν καιρό και βλέπουμε τις συνέπειες...

Αργότερα στο «Χατζηχαλάρ» οι απέχοντες παλιοί και νέοι οργανωμένοι οπαδοί, είχαν συλλαλητήριο για το οποίο ξεσήκωναν μέρες τον κόσμο κυρίως απ’ το διαδίκτυο... Να ‘ταν 1.000 οι συμμετέχοντες, που θα πουν οι κουβαρντάδες ή τάχα καμιά 100στή παιδάκια που λέει ο Κούγιας, όταν τον πιάνουν τα δικά του κουβαρνταλίκια;  Σε κάθε περίπτωση, ήταν λιγότεροι απ’ την πρώτη αντίστοιχη κινητοποίηση των 2.000 ανθρώπων που έγινε έναν χρόνο πριν στο κέντρο της πόλης. Κι αυτό από μόνο του σαν διαπίστωση μαρτυράει την αναποτελεσματικότητα του τρόπου αντίδρασης που επέλεξαν σ’ όλη αυτή την ιστορία. Αποχή απ’ το γήπεδο και συλλαλητήρια πολλές φορές σε λάθος τόπο και χρόνο, δεν λύνουν προβλήματα με τα χαρακτηριστικά του προβλήματος που αντιμετωπίζει σήμερα η ολότητα της ΑΕΛ. Κολλημένοι στην άποψη ότι ο Κούγιας θα πάθει οικονομική ασφυξία απ’ την απώλεια κάποιων χιλιάδων εισιτηρίων, αρνούνται πεισματικά να δουν τι είναι αυτό που πραγματικά τον ενοχλεί και τον πιέζει...!!! Και ουσιαστικά, ενώ λένε ξεκάθαρα τι δεν θέλουν, αδυνατούν να περάσουν σε όλους τους υπόλοιπους τι είναι εκείνο που πραγματικά και πρακτικά θέλουν...

Κι ενώ απ’ έξω ακούγονταν συνθήματα κατά του μεγαλομετόχου, στις κερκίδες οι 3.000 φίλαθλοι – μέρος του πυρήνα των οπαδών της ΑΕΛ κι αυτοί - που είτε βρέθηκαν από άποψη στο γήπεδο, είτε εκμεταλλεύτηκαν το συγκυριακά συμβολικό εισιτήριο για να έρθουν επιτέλους σ’ έναν έστω αγώνα παρέα με τα παιδιά τους (σ.σ. ξέρω κάμποσες τέτοιες περιπτώσεις) , προσπαθούσαν μάταια να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Πολύ πιο αισθητή έγινε η αμηχανία τους και ο γνωστός και υπαρκτός φόβος τους για την επόμενη μέρα, που τους θέτει εξ’ ορισμού σε επιφυλακτική στάση απέναντι σε όποιον θέλει να διώξει τον οποιονδήποτε μεγαλομέτοχο χωρίς να διασφαλίσει προηγουμένως την επόμενη μέρα της ομάδας.

Την ίδια ώρα ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ, κατεργάζονταν φαντάζομαι έναν ακόμη τρόπο να πείσει ότι επειδή ο ίδιος στα 67 του έχει ενεργητικότητα εφήβου και τα κάνει «όλα καλά», μπορεί και μια ομάδα με μέσο όρο ηλικίας άνω των 30 ετών, να παίζει πάντα καλά και με τόση συνέπεια και διάρκεια, που μόνο με εξωγενείς παρεμβάσεις θα στερηθεί τις νίκες που θα την οδηγήσουν στο ευρωπαϊκό εισιτήριο... Λίγο έλλειψε άλλωστε να εξισώσει τον χθεσινό Κομίνη με τον Λάμπρου!!! Όσο για το γεγονός ότι οι αξιοπρεπέστατοι εν τέλει Λαρισαίοι που λέει πως θέλει στο γήπεδο, δεν ανταποκρίθηκαν μαζικά στο «τσάμπα» κάλεσμά του, ούτε λόγος... Εκείνο που έχει μεγαλύτερη σημασία για εκείνον είναι το ευφάνταστο μήνυμα στο πανό, ο Λαζόπουλος, η Βόρεια Μύκονος κι οι «έμποροι ναρκωτικών» με τους οποίους είχε παρτίδες, αλλά δεν τους θέλει πια για πελάτες!!! Εξού και η – μια ακόμη – σειρά προσωπικών δηλώσεων και ανακοινώσεων που ακολούθησε, χρησιμοποιώντας πέρα από κάθε όριο χαρακτηρισμούς και εκφράσεις που είναι αδύνατο ένας φυσιολογικός Λαρισαίος να δεχθεί πως μπορούν στο ελάχιστο να αντιπροσωπεύουν τον ίδιο και την ομάδα του.

Εν ολίγοις, παντού μέσα και γύρω μας και γύρω απ’ την ομάδα άνθρωποι με πάθη (ενίοτε και απάθεια), οι πολλοί στα όρια του φυσιολογικού και κάποιοι πολύ πέραν αυτού, που δεν ξέρουν ή κάνουν ότι δεν ξέρουν από που έρχονται, για να μην χρεωθούν λάθη του παρελθόντος και ταυτόχρονα, δεν ξέρουν ή κάνουν πως δεν ξέρουν που θέλουν να πάνε ή πως να πάνε, άλλοι γιατί η πατάτα είναι πολύ καυτή για τα χέρια τους κι άλλοι γιατί την θέλουν όλη για το δικό τους στομάχι...

Πόσο φυσιολογικό θα ‘ταν μέσα σ’ολα αυτά, αναρωτήθηκα, να περιμένω οτιδήποτε περισσότερο απ’ τον Φέστα και τους παίκτες του; Ανορθόδοξες επιλογές σχήματος (σ.σ. με 4άδα σ’ αυτή την άμυνα δεν κέρδισε κανείς) και ενδεκάδας (σ.σ. εκτός ο Μιλοσάβλιεβιτς, ο πληρέστερος χαφ της ομάδας, «βαφτίσια» σε δεξί μπακ και φορ), αλόγιστη χρονικά επιμονή σ’ έναν τρόπο παιχνιδιού που θέλει πιο νεανικό ρόστερ (σ.σ. πόσο παραπάνω από 45 λεπτά να παίξεις ανοιχτά με δύο 38άρηδες κι έναν 35άρη σε κρίσιμες θέσεις;) και μοιραία ήττα, ενδεχομένως καταδικαστική για το μέλλον της ΑΕΛ στη Super League, από έναν κακό αντίπαλο!!! Άλλο για το ματς δεν έχει κανένα νόημα να πούμε, καθώς μιλάμε για μια ομάδα αντίστοιχη με τα μούτρα μας... Ούτε από που έρχονταν ήξερε, για να ‘ναι σε θέση να παρουσιάσει επιθετικά κάτι διαφορετικό, ούτε που ήθελε να πάει, αφήνοντας ανασφάλιστα τα μετόπισθεν μετά την προσωπική γκολάρα του Ντέλετιτς!!! Μόνο ότι θέλει να κερδίσει ήξερε, αλλά αγνοούσε τον τρόπο.

Τι τάχα μπορεί να γίνει; Αν μπορεί...

Έφτασα πάλι στο ερώτημα απ’ το οποίο ξεκίνησα να σκέφτομαι χθες, εκεί στην άκρη της Δυτικής Κερκίδας και το μόνο που έχω σήμερα πια να παραθέσω ως επίλογο, είναι ένα μέρος από ένα υπέροχο κείμενο που διάβασα πρόσφατα σε ανάρτηση διαδικτυακού φίλου και λέει τα εξής:

«Μπροστά μας, βγαίνουν προβλήματα. Καλούμαστε να τα επιλύσουμε. Άλλο πράγμα το πρόβλημα, άλλο πράγμα η λύση του. Το μπλοκάρισμα προκαλείται όταν ο νους εστιάζει στο πρόβλημα και όχι στη λύση του. Όταν το κοιτάς, το γιγαντώνεις, ενώ θα έπρεπε να διαθέτεις την ενέργειά σου στη λύση. Εκεί βρίσκεται η απάντηση που ψάχνεις. Στη λύση».

Διαβάστε όλο το άρθρο: https://www.true.gr/daskale-tin-iremia-pos-tin-kataktas/