"Έφυγε η γυναίκα που έδινε νόημα στη λέξη αγκαλιά", έγραψα...
...για να συλλυπηθώ τον παλιόφιλο τον Γιάννη για το χαμό της μάνας του της κυρα-Βαγγελιώς. Τρεις-τέσσερις μέρες μετά, δε μου φτάνει... Γιατί δεν ήταν μόνο η αγκαλιά, ήταν όλα μαζί... Ήταν τελικά το περιεχόμενο που έδινε αυτή η γυναίκα στην κάθε είδους ανθρώπινη επαφή!!!
Τρεις φορές μόλις τη συνάντησα στη ζωή μου. Βλέπετε, εκεί στο ημιορεινό χωριό των Τρικάλων που έμενε, τέλειωνε ο δρόμος. Για να πας έπρεπε να 'χεις προορισμό κι όχι απλό πέρασμα... Αλλά κι η πρώτη φορά ήταν αρκετή για να με συγκλονίσει και να την κρατήσει για πάντα ζωντανή στη μνήμη μου.
Κοντεύουν τώρα καμιά 20αριά χρόνια απ' όταν έβαλα το χωριό αυτό ως προορισμό για το Δεκαπενταύγουστο, μαζί με την κοπέλα μου και νυν γυναίκα μου, καλεσμένοι φυσικά του Γιάννη και της επίδοξης τότε αρραβωνιαστικιάς και μετέπειτα συζύγου του.
Ήξερε, μας περίμενε κι είχε μεγάλες χαρές όταν φτάσαμε τ' απογευματάκι της παραμονής, αλλά μόλις μας τράταρε, έκανε κάτι που δεν μου συνέβη ποτέ ξανά... Κάθισε ανάμεσα στην γυναίκα μου κι εμένα, μας πήρε αγκαλιά όσο κουβεντιάζαμε και μας χάιδευε τρυφερά τους ώμους και τα πόδια με τα ροζιασμένα χέρια της, λες κι ήμασταν εμείς, οι επισκέπτες που πρωτογνώριζε, τα δικά της παιδιά που 'χε καιρό να δει!!! Ήμασταν λες; Ήμασταν λέω... Εκείνη την ώρα και κάθε στιγμή που ακολούθησε ώσπου φύγαμε, ήμασταν... Οι φίλοι του γιου της δεν ήταν απλά φίλοι της, ήταν παιδιά της!!!
Το 'νιωθες πως για εκείνη όλο αυτό ήταν κάτι φυσικό, κάτι αυτονόητο... Αυτό που για εμάς ήταν η σπάνια εκδήλωση μιας αυθεντικής και άδολης μητρικής αγάπης από μια άγνωστη πριν λίγο, που 'θελε μόνο να δώσει, χωρίς να ζητήσει τίποτα πίσω...
Κι ύστερα ήρθαν οι στιγμές που ο μπαρμπα Μήτσος πήγε να σώσει τις δουλειές και πήγαμε όλοι μαζί του για βόλτα στο δάσος και βρήκε ευκαιρία η κυρα Βαγγελιώ να με ξεμοναχιάσει και αγκαλιάζοντάς με λυτρωτικά, για να μ' ακουμπάει και να με νιώθει που αναπνέω, να μου πει για τον φίλο μου, για τον καημό της που 'φυγε τότε για τη Γερμανία κι άφησε τον πρωτότοκό της να μεγαλώνει με τη γιαγιά, για τις αγωνίες της, για τις επιθυμίες της και για την κούραση που τραβάει κάθε μέρα με το σπίτι και τα ζώα μαζί και που φαινόταν πολύ πάνω της. Αλλά ήμουν καλό παιδί, τον αγαπούσα λέει τον φίλο μου, το έβλεπε, τον πονούσα κι ήταν σίγουρη πως θα τον συμβούλευα και σωστά όπου χρειαζόταν!!! Τρομάρα μου...
Απ' το απόγευμα ως το βραδάκι που κατεβήκαμε στην πλατεία για το πανηγύρι, μια ολόκληρη ζωή. Κι άλλη μια εκεί, στην πλατεία, την ώρα που σηκώθηκε περήφανη να χορέψει με όλους εμάς τα παιδιά της, απαλλαγμένη λες απ' την κούραση και τους καημούς και τον κορμό του σώματός της όρθιο, καμαρωτό, με τρόπο που δήλωνε αρχόντισσα. Την αρχόντισσα εκείνη την ώρα του χωριού κι αν ήθελε κάποιος ας ερχόταν αν του βαστούσε να τ' αμφισβητήσει...
Ως την άλλη μέρα το απόγευμα που πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, η ανθρώπινη αυτή επαφή άλλαζε συνέχεια μορφές και διαστάσεις, ανοίγοντας μπροστά μας ορίζοντες εμπειριών που μόνο δίπλα σε σπάνιους ανθρώπους σαν την κυρα Βαγγελιώ μπορεί κάποιος να γνωρίσει!
Από τότε την είδα άλλες δύο φορές, αλλά οι συνθήκες δεν άφησαν να πούμε πολλά. Μια στον αρραβώνα και μια στο γάμο του Γιάννη, που έλαμπε πραγματικά και που πάλι, μ' ένα φευγαλέο χάδι, με μια ματιά, φρόντισε να μου υπενθυμίσει πως είναι εκεί για μένα, για όλους αν χρειαστεί, αφού έτσι είναι φτιαγμένος ο άνθρωπος. Να χρειάζεται τον άλλον άνθρωπο. Να μοιράζεται μαζί του τη λύπη για να ξαλαφρώνει και τη χαρά για να την πολλαπλασιάζει! Να κάνει σοφία την αγάπη κι αγάπη τη σοφία...
Στο χωριό δεν ξαναπήγα. Είναι απ' τις μαλακίες που κάνουμε ν' αναβάλουμε τα σημαντικά για τα καθημερινά, με την ακράδαντη πεποίθηση πως θα ζήσουμε αιώνια... Τώρα είναι αργά πια για την ευλογία της. Αργά ήταν απ' όταν κιόλας ήρθε η αρρώστια που την ταλαιπώρησε χρόνια πριν παραδώσει το βασανισμένο αλλά αμόλυντο πνεύμα της στην αιωνιότητα!
Να 'σαι καλά κυρά μας εκεί που είσαι και να μας προσέχεις...
Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι απ' το διαδίκτυο, αλλά θα μπορούσε να 'ναι και δική της!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου