Ήταν η πέμπτη φορά που χρειάστηκε να καταφύγω...
...στο τμήμα "Επειγόντων Περιστατικών" του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου της Λάρισας, όλες σαν συνοδός! Το επισημαίνω γιατί αυτό σημαίνει πως σ' όλες τις περιπτώσεις η οπτική γωνία απ' την οποία προσέγγιζα όσα έβλεπα, ήταν η ίδια...
Την πρώτη, πριν 5 χρόνια, πήγα κατ' ευθείαν στο παιδιατρικό, μεταμεσονύκτια, οπότε επί της ουσίας δεν πιάνεται. Έφυγα πάντως ικανοποιημένος!
Την δεύτερη, πριν 3 χρόνια, ήταν Μεγάλη Εβδομάδα, μέρα μεσημέρι κι όπως μπήκαμε μαζί με τον-την ασθενή, έτσι κάναμε μεταβολή και βγήκαμε... Χάβρα και... πολλά ευτράπελα ακόμη!!! Δεν μπορούσες καν να διασχίσεις τον διάδρομο για να φτάσεις σε γιατρό να συνεννοηθείς... Να ΄ταν η μέρα; Η στιγμή;
Την τρίτη, ήταν χειμώνας, πριν από περίπου 1,5 χρόνο, κοντά στα μεσάνυχτα... Μείναμε γιατί δεν γινόταν αλλιώς, αλλά επιστρατεύσαμε όση υπομονή είχαμε για να διεκπεραιώσουμε την διαδικασία. Νεύρα παντού... Μέχρι και νοσοκόμο με συνοδό να πιάνονται στα χέρια έξω απ' τον θάλαμο εξέτασης των ασθενών (κάθε είδους, πλην παιδιών) είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε!!! Να 'ταν η νύχτα; Το φεγγάρι;
Την τέταρτη φορά, πέρσι το καλοκαίρι, μεσημεράκι ήταν, η συνολική κατάσταση δεν έμοιαζε διαφορετική... Απλά, συνόδευα παιδί κι οπωσδήποτε η περίπτωση αντιμετωπίστηκε με άλλη ευαισθησία!!! Ωστόσο, δεν είχε αλλάξει τίποτα ούτε επί της ουσίας, ούτε επί της διαδικασίας...
Σήμερα όμως ήταν αλλιώς κι έσπευσα να το γράψω, γιατί θεωρώ πως κάποτε θα πρέπει και η καλή εξέλιξη, το θετικό συμβάν, να γίνεται είδηση, ώστε κατά κάποιον τρόπο να επιβραβεύεται, ακόμη κι αν στην πραγματικότητα μιλάμε για το αυτονόητο! Διαφορετικά, πώς θα πάμε και παραπέρα;
Συνοδεύοντας λοιπόν ασθενή, φτάσαμε στα επείγοντα του ΠΓΝΛ κατά τις 10.40 το πρωί. Μπαίνοντας, μας υπέδειξαν το γραφείο... συντονισμού. Εκεί εξηγήσαμε τη φύση του περιστατικού, μας χρέωσαν στο "τάδε" τμήμα και μας έδωσαν αύξοντα αριθμό, υποδεικνύοντάς μας έναν ηλεκτρονικό πίνακα όπου καταγράφονταν η σειρά των περιστατικών ανά τμήμα: Παθολογικό, Καρδιολογικό, Ουρολογικό, Οφθαλμολογικό, Χειρουργικό και πάει λέγοντας... Ευχάριστη έκπληξη η διαδικασία κι ακόμη πιο ευχάριστη η διαπίστωση ότι μέσα ήταν ο αριθμός "3", που στο πεντάλεπτο έγινε "4" κι εμείς είχαμε το "5"! Η εφημερία είχε ξεκινήσει στις 8 π.μ. και το μεγαλύτερο νούμερο στο ταμπλό ήταν το "10", στο Παθολογικό. Σημαντικότερη δε όλων, ήταν η ηρεμία που επικρατούσε στην αίθουσα αναμονής, ως συνέπεια της εμφανούς τάξης, την οποία διατάραξε μόνο η περίπτωση ενός υπερεπείγοντως καρδιολογικού περιστατικού...
Όταν ήρθε η σειρά μας, κατευθυνθήκαμε στο ιατρείο του "χειρουργικού" και πάντα με ηρεμία στο περιβάλλον και κατ' επέκταση καλή συνεννόηση με τη γιατρό και την παρούσα νοσηλεύτρια, εξέτασαν τον-την ασθενή, με το βεβαρυμένο ιστορικό παράλληλων παθήσεων, πήραν αίμα για βιοχημική και κάλεσαν τραυματιοφορέα που ήρθε άμεσα προκειμένου να κάνει τη μεταφορά στο ακτινολογικό. Να μην τα πολυλογούμε, ως τις 11.30 είχαμε ξεμπερδέψει απ' όλα χωρίς την παραμικρή ταλαιπωρία, επιστρέφοντας πάντα συνοδεία τραυματιοφορέα στη γιατρό, η οποία μας υπέδειξε την αίθουσα αναμονής, στην οποία θα περιμέναμε να μας καλέσει πάλι για τη γνωμάτευση, αφού θα έπαιρνε στα χέρια της ακτινογραφίες και αιματολογικές. Ε, έτσι κι έγινε...
Ευγενέστατα η γιατρός, όταν έφτασε η ώρα ήρθε η ίδια στην αίθουσα αναμονής για να μην ταλαιπωρήσει τον-την ασθενή κι αφού μας κοινοποίησε την γνωμάτευση, μου γνωστοποίησε πως ήδη έχει μιλήσει με τον γιατρό της αντίστοιχης κλινικής κι εκείνος ζήτησε να του πάω εγώ τις ακτινογραφίες να τις δει, γιατί υπήρχε λόγος... Ο λόγος ήταν πως είχα να κάνω πάλι μ' έναν ευγενέστατο κι εξαιρετικά ευαίσθητο γιατρό, ο οποίος κάλεσε εμένα για να μην ταλαιπωρήσει τον-την ασθενή, λόγω της βεβαρημένης υγείας για την οποία είχε επίσης ενημερωθεί, προκειμένου να διαπιστώσει με τα μάτια του απ' τις ακτινογραφίες αν η περίπτωση έχρηζε οποιασδήποτε άλλης αντιμετώπισης. Κι όταν κατέληξε σε συμπέρασμα, με διευκόλυνε προκαταβολικά και με πρωτοβουλία του, για την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να διαπιστωθεί η εξέλιξη της επούλωσης...
Του έσφιξα κι αυτουνού το χέρι, τον ευχαρίστησα όπως και την γιατρό στα επείγοντα και πιστέψτε με, έφυγα μαλάκας!!!
Τι έγινε ρε παιδιά; Πότε άλλαξαν όλα αυτά; Κι αν για την συμπεριφορά γιατρών και νοσηλευτών ευχαρίστησα τους ίδιους, σε ποιόν πρέπει να πω "μπράβο" για την διαδικασία;
Ως εκεί όμως τα συγχαρίκια, γιατί υπάρχει και το εναπομείναν μελανό σημείο στην ιστορία... Απ' τις 11.30 π.μ. που ολοκληρώσαμε τη διαδικασία των εξετάσεων, θα 'ταν 2.15 μ.μ. όταν πήραμε τη γνωμάτευση. Σχεδόν 3 ώρες στην κλιματιζόμενη αίθουσα αναμονής, η οποία όμως είναι κοινή για όσους εξετάστηκαν και για όσους πρόκειται να εξεταστούν, με συνέπεια να γεμίζει ασφυκτικά κι όσο περνάει η ώρα να προκύπτουν και δυο-τρεις μικροεντάσεις, με πρωταγωνιστές κατά κανόνα κάτι τύπους που όλοι αναγνωρίζουμε στο περιβάλλον, από εκείνους που θεωρούν ότι το δημόσιο πρέπει να λειτουργεί για πάρτη τους και για κανέναν άλλον!
Προφανώς, τα τμήματα είναι πολλά, αλλά το αιματολογικό εργαστήριο ένα... Θα 'ταν όμως όλα ακόμη καλύτερα, αν τα εργαστήρια ήταν δύο ή ένα μεγαλύτερο και καλύτερα εξοπλισμένο ή στελεχωμένο κι αν (πολύ πιο απλά) ήταν χωριστές οι αίθουσες αναμονής γι' αυτούς που προσέρχονται και για εκείνους που αναμένουν γνωμάτευση. Καμία σχέση η ψυχολογία και η διάθεση των μεν και των δε...
Υ.Γ. Λέω σύντομα, από περιέργεια, να περάσω κι απ' τα "Επείγοντα" του Γενικού για να δω τι γίνεται κι αν άλλαξε τίποτα. Απ' τη στιγμή που αποφάσισα να θίξω το θέμα, θα 'ταν άδικο να μην το κάνω. Όπως επίσης, κάποια στιγμή θα γράψω και τις εμπειρίες μου από ένα πολύ ιδιαίτερο τμήμα του Πανεπιστημιακού, με το οποίο έχω τακτικά νταραβέρια την τελευταία διετία και βάλε, συνοδεύοντας συγγενικό πρόσωπο. Ένα τμήμα που τελευταία παρουσιάζει κάποιες αρρυθμίες κι έχω την αίσθηση πως ξέρω την αιτία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου