Με το άσπρο Corsaκι του Νίκου είχα γράψει αρκετά χιλιόμετρα...
...ως συνοδηγός, εκείνα τα χρόνια που ακολουθούσαμε συχνά-πυκνά Απόλλωνα και Τύρναβο σε εκτός έδρας αγώνες, για να τους καλύψουμε δημοσιογραφικά κυρίως για κάποιο τοπικό κανάλι. Είχα βολευτεί κι ο ίδιος μια-δυο φορές οδηγώντας το για να προλάβω ρεπορτάζ. Ήταν η περίοδος που διατηρούσε μια στήλη στον "Ημερήσιο Κήρυκα" κι έτσι περνούσε απ' την εφημερίδα σχεδόν κάθε απόγευμα. Αν τυχόν τύχαινε κάτι απρόοπτο και το' χε παρκαρισμένο κοντά, ήταν η εύκολη λύση.
Μικρό, συμπαγές και αξιόπιστο ως Opel, αρκετά σπιντάτο για την εποχή και αρκετά λερωμένο κι ακατάστατο στο εσωτερικό του, ώστε να προσφέρει ιδανικό άλλοθι σ' όλους όσους καθαρίζαμε το δικό μας αυτοκίνητο μια φορά τον χρόνο, ήταν ό,τι έπρεπε για τη δουλειά! Παλιότερος ο Νίκος στο κουρμπέτι, μου 'χε πει κάποτε πως έτσι και χειρότερα είναι τ' αμάξια όλων σχεδόν των δημοσιογράφων που σέβονται τον εαυτό τους, γεγονός που με βόλευε απεριόριστα να το πιστεύω. Και δεν απείχε και πολύ απ' την πραγματικότητα εδώ που τα λέμε...
Δεν θυμάμαι αν την εβδομάδα που πέρασε είχε παίξει το ενδεχόμενο να πάω κι εγώ για το φιλικό του Τυρνάβου προς Κοζάνη μεριά, αλλά δεν το νομίζω. Τα υπόλοιπα όμως τα θυμάμαι καλά, γιατί και να θέλω είναι αδύνατο να ξεχαστούν...
Περνώντας στο χωριό το βράδυ της Παρασκευής κι έχοντας πιεί τα σχετικά ως πολύ αργά, αφού την επομένη είχα προγραμματισμένο ρεπό, ξύπνησα αργά και με βαρύ κεφάλι το πρωί εκείνου του Σαββάτου. Προτίμησα μάλιστα να απολαύσω το καφεδάκι μου στην αυλή του αδερφού της μάνας μου, αγαπημένου θείου, για να 'χω και παρέα με σχετική ποδοσφαιροκουβέντα... Ίσα όμως που άνοιξα την πόρτα της αυλής και μπήκα. Ώσπου να φτάσω στην πίσω πλευρά, είχε ήδη προλάβει η θειά μου να με ρωτήσει για κάτι που άκουσε στο ραδιόφωνο... Πως σκοτώθηκε λέει ο Μητσιμπόνας! Να 'ξερα άραγε τίποτα παραπάνω;
Σοκαρισμένος, το πρώτο που σκέφτηκα ήταν να πάρω το Νίκο να μάθω. Εγώ και καμιά χιλιάδα ακόμη, που ξέραμε την ιδιαίτερη σχέση τους. Άδικος κόπος φυσικά, που δεν έγινε περισσότερος γιατί η θεία θυμήθηκε και συμπλήρωσε στην κουβέντα της πως αν κατάλαβε καλά, ήταν με κάποιο Μίχο, δημοσιογράφο! Πως μου 'φυγε ο πονοκέφαλος, πως έκανα μεταβολή, πως μπήκα στ' αμάξι κι έφυγα, ούτε που κατάλαβα. Καρφί στο Γενικό Νοσοκομείο...
Ρωτώντας έφτασα στην κλινική που νοσηλεύονταν ο Νίκος, ξαπλωμένος σ' ένα κρεβάτι στο διάδρομο, εκτός οποιουδήποτε κινδύνου και χωρίς σοβαρά τραύματα, αφού όλη η δύναμη της σύγκρουσης είχε συσσωρευθεί στην πλευρά του οδηγού. Οδηγούσε ο Γιώργος λοιπόν... Πριν φτάσω κοντά, με πρόλαβε ο Χρήστος ο Ζιάκος που ήταν από ώρα εκεί και αφού μου 'πε τα καθέκαστα, μ' ενημέρωσε πως ο Νίκος δεν ήξερε ή τουλάχιστον δεν του 'χαν πει για το Γιώργο, ώστε να ξέρει στα σίγουρα!
Όπως διαπίστωσα λίγα λεπτά μετά, ο Νίκος ήξερε χωρίς να χρειάζεται να του το πουν... Το 'χε αντιληφθεί απ' όσα πρόλαβε να κρατήσει στο νου απ' το σημείο του δυστυχήματος. Απέφυγα βέβαια να επιβεβαιώσω οτιδήποτε και για να σκοτώσω τη θλίψη και την αμηχανία μου, ρώτησα τον τραυματία αν χρειάζεται κάτι από μένα. Ευτυχώς χρειαζόταν... Να πάω να βρω το αυτοκίνητο ή στη Γιάννουλη ή όπου το 'χαν μεταφέρει και να μαζέψω ό,τι προσωπικό ή σημαντικό αντικείμενο έβρισκα στο εσωτερικό του.
Πήγα πρώτα στο σημείο... Μόνο τζάμια στην άκρη είχαν απομείνει εκεί και κάποια ίχνη στην άσφαλτο που δεν χρειαζόταν τεράστια εμπειρία για να τα αποκρυπτογραφήσεις... Ό,τι απέμεινε απ' το Corsaκι είχε μεταφερθεί από Ωδική Βοήθεια σ' έναν χώρο που διατηρούσε η εταιρεία στην παλιά Εθνική οδό. Πήγα και ειλικρινά σας λέω, απ' όταν κατέβηκα απ' τ' αυτοκίνητό μου ώσπου να φτάσω στην είσοδο του χώρου, να πάρω την άδεια των ανθρώπων εκεί και να φτάσω στο συντρίμμι, το κινητό δεν είχε σταματήσει να χτυπάει. "Αυτό συμβαίνει απ' την ώρα που μας το 'φεραν", μου 'πε ο "μάστορας"! Ήταν οι κλήσεις οι δικές μου κι άλλων χίλιων είπαμε, τις οποίες είχε πάψει φυσικά να καταγράφει το ταμπλό του τηλεφώνου...
Ανατρίχιασα κι ανατριχιάζω ακόμα όταν σκέφτομαι που μπήκα μέσα σ' εκείνο το κουφάρι με το αίμα του Γιώργου ακόμα ζεστό. Αλλά ήταν το καθήκον του φίλου απ' τη μια και απ' την άλλη η διαστροφή του δημοσιογράφου που ήθελε να δει, να μάθει και να καταλάβει τα πάντα, που δεν μ' άφηναν να κάνω αλλιώς! Κι έκανε ζέστη, πολλή ζέστη κι εκείνη τη μέρα και την επομένη, όταν όρθιος κάτω απ' τον ίσκιο μιας αγριοσυκιάς νομίζω, απέναντι ακριβώς απ' το κατάμεστο προαύλιο των Αγίων Σαράντα, χειροκροτούσα στο ξεπροβόδισμα του Γιώργου για το τελευταίο ταξίδι, παρέα με παλιούς συμπαίκτες του στην ΑΕΛ...
Ήταν ένα ξεπροβόδισμα αλλιώτικο, που 'βγαζε κλάμα και δύναμη ταυτόχρονα, πόνο και πείσμα αντάμα, μπας και μπορέσουμε όλοι μαζί να φτάσουμε το δικό του, να κρατήσουμε κάτι απ' τον χαρακτήρα του που δεν το 'βαζε ποτέ κάτω! Εκείνο το πείσμα που τον έκανε να ξεχωρίζει και να μένει στη μνήμη όσων τον ζήσαμε αγωνιστικά και έστω λίγο προσωπικά, σαν την πιο παλικαρίσια μορφή που γνώρισε η γενιά μας τουλάχιστον, στα ελληνικά γήπεδα... Αθάνατος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου