Το παρακάτω κείμενο το ανέβασα κατ' αρχήν στον λογαριασμό μου στο FB, αλλά...
...ύστερα σκέφτηκα πως πρόκειται για ένα προσωπικό βίωμα, απ' αυτά που μας κάνουν να 'μαστε αυτοί που είμαστε. Κι αυτό που είμαι, είναι και τα γραπτά μου. Γι' αυτό και το αναδημοσιεύω στο blog, ως ένα πολύτιμο αρχειακό υλικό και όχι μόνο...
"Κι όμως, μόλις 4,5 χρονών τότε αλλά κι εγώ θυμάμαι πολύ έντονα τις στιγμές, σαν σήμερα πριν 44 χρόνια, δείγμα της χαρακιάς που άφησαν στο μνημονικό μου... Μπαινόβγαινα απ' την αυλή στην κουζίνα του σπιτιού στο στενάκι της Ρούπελ (κάθετο στην Πλούτωνος, ένα τετράγωνο πριν την Ακαδημία), κάνοντας ανέμελος τη σχετική φασαρία!!! Γι' αυτό και σοκαρίστηκα σχεδόν όταν άκουσα τη μάνα μου να στριγκλίζει να σταματήσω για ν' ακούσουμε το στομφώδες ανακοινωθέν απ' το μόνιμα ανοιχτό ραδιόφωνο (σ.σ. έψαξα αλλά δεν το βρήκα αυτούσιο)... Απ' όλα όσα είπε η αυστηρή εκείνη φωνή, η συνοδευόμενη από εμβατήρια, μου καρφώθηκαν στο νου η λέξη "επιστράτευση", που φώναζε από μακριά πως επρόκειτο για κάτι κακό κι η φράση "πράσινα και πορτοκαλί απολυτήρια", ίσως γιατί μου 'φερνε μπροστά τη χαρά των χρωμάτων, που δεν κολλούσε με την περίσταση!!!
Τις απαντήσεις της μάνας μου στις αφελείς ερωτήσεις που σίγουρα ακολούθησαν δεν τις θυμάμαι μεν, όμως δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ την ταραχή της, που έγινε λυγμός όταν φτάνοντας ο πατέρας μου με το ποδήλατο απ' τη δουλειά, πριν καν ξεπεζέψει και πριν καν ψάξει αιφνιδιασμένος τον λόγο που τον περιμένουμε στο κατώφλι, με τον μόλις 3ων μηνών αδερφό μου αγκαλιά στο ένα χέρι κι εμένα αρπαγμένο στο άλλο, τον ρώτησε: "Θωμά, τι χρώμα απολυτήριο έχεις";
Ούτε εδώ θυμάμαι την απάντηση, αλλά ο λυγμός της μάνας μου ξέσπασε σε κλάμα με δάκρυα κι ο μπαμπάς μας έβαλε όλους σε μια μεγάλη αγκαλιά, ζητώντας χρόνο να συνειδητοποιήσει κι αυτός τι ακριβώς συνέβαινε...
Τελικά δεν πήγε στην Κύπρο! Έμεινε κάπου στην ενδοχώρα, σε σκηνάκια, λείποντας φυσικά απ' το σπίτι για κάποιους μήνες. Γι' αυτό και το επόμενο που θυμάμαι είναι η πρώτη του άδεια, η εικόνα του με την καινούρια φαιοπράσινη στολή του επίστρατου, με την ΑΤ στη μέση κι ο λαστιχένιος Ντόναλντ που μας έφερε να ξεχαστούμε...
Παρ' όλα αυτά, μέχρι που γύρισε είχα την αίσθηση πως ο πατέρας μου πήγε στον πόλεμο. Κι ανεξάρτητα αν δεν βρέθηκε ποτέ εκεί που έπεφτε κόσμος, είναι σίγουρα αυτός ο λόγος που εκείνες οι ώρες αποτελούν την πρώτη καθαρή ανάμνηση της ζωής μου, που άλλη τέτοια ούτε απέκτησα, ούτε θέλω ποτέ ν' αποκτήσω κι εγώ και το παιδί μου και τα παιδιά των παιδιών μου...!!!
Υ.Γ. Αν κάτι δεν είναι ακριβές, όπως π.χ. τα χρώματα των απολυτηρίων, να με συμπαθάτε, αλλά έγραψα για πρώτη μάλιστα φορά, αυτό ακριβώς που θυμάμαι, μετρώντας ουσιαστικά το βάθος της χαρακιάς"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου