"Κι έγινε μαύρος ουρανός κι ανεμοζάλι και καπνός"!!!

Ποιός είμαι εγώ που θα σας πω τώρα, πίσω-πίσω, ποιος ήταν...

...ο Μάνος Ελευθερίου, όταν τόσοι σπουδαίοι μίλησαν σήμερα και θα μιλήσουν κι αύριο και μεθαύριο γι' αυτόν; Ποιός είμαι εγώ για να προσεγγίσω το μεγαλείο εκείνης της ταπεινής προσωπικότητας και ταυτόχρονα, της ασκητικής φιγούρας, με την τραγιάσκα και τα δυο σπινθηροβόλα μάτια, που κάθε άλλο παρά κρύβονταν πίσω απ' τα συμπαθητικά γυαλάκια του; Ποιός είμαι εγώ για να σας πείσω πόσο μεγάλη δύναμη και πόσο μεγάλο νου έκρυβε εκείνη η καχεκτική σάρκα;

Υπάρχει άλλωστε πίσω ολόκληρο έργο, που έστω κι αργά μπορεί όποιος το επιθυμεί να ψάξει και να το ανακαλύψει. Να δει μέσα απ' τους συγκλονιστικούς στίχους, τα ποιήματα και τα λοιπά λογοτεχνικά του έργα, γιατί στο νου μου ήταν πάντα στο ύψος του Γκάτσου, του Καββαδία κι αρκετών ακόμη, αλλά όχι τόσων πολλών, που εκλαΐκευσαν την ποίηση σε επίπεδο ικανό να μελοποιηθεί για χάρη όχι μόνο της τέχνης, αλλά και του απλού κόσμου της καθημερινότητας, που δεν είχε την δυνατότητα να την διαβάσει, αλλά είχε προφανώς μεγάλη δίψα να την ακούσει και να τη νιώσει.

Κι ακριβώς αυτός είμαι κι εγώ... Ένας περίεργος ίσως τύπος που συμμετείχε κάποτε ως έφηβος σ' ένα παρεϊστικο παιχνιδάκι όπου ο καθένας έπρεπε ν' αποκαλύψει στους υπόλοιπους την αγαπημένη του ελληνική λέξη και να αιτιολογήσει την επιλογή του. Έχοντας από τότε αδυναμία τόσο στο άκουσμα όσο και στη σημασία της αγγλικής λέξης "revolution", είχα προσχεδιάσει με τη σειρά μου να ρίξω στο τραπέζι τη λέξη "επανάσταση"... Γι' αυτό κι αιφνιδιάστηκα κι ο ίδιος όταν άκουσα να βγαίνει απ' το στόμα μου η λέξη "ανεμοζάλι"!!! Κι όταν συνειδητοποίησα τι είπα, αρκέστηκα να εξηγήσω πως μ' αρέσει γι' αυτό το περίεργο που με κάνει να νιώθω όταν την ακούω...

Βλέπετε, ως βέρος... Μητροπανικός από μικρό παιδί και παίρνοντας με τη σειρά την απόκτηση του έργου του, βρέθηκα από πολύ νωρίς - έστω κι αν χρειάστηκε... ανασκαφή στα αρχεία ενός παλιού δισκάδικου της Λάρισας - να κρατάω στα χέρια και να τοποθετώ στο πικ-απ τον "Άγιο Φεβρουάριο", αυτό το σπουδαίο, αφιερωμένο στη Σμύρνη, δημιούργημα του Μάνου Ελευθερίου και του Δήμου Μούτση, όπου μεταξύ άλλων ο Μητσάρας τραγουδάει πως "ο χάρος βγήκε παγανιά μεσ' τη δική μου γειτονιά κι έγινε μαύρος ουρανός κι ανεμοζάλι και καπνός"!!!

Κι αυτό ακριβώς έχω να καταθέσω για το αποτύπωμα που μ' άφησε αυτός ο τεράστιος Συριανός λογοπλάστης... Μου 'μαθε την αγαπημένη μου ελληνική λέξη, που ναι μεν μπορεί να μην την σκάρωσε ο ίδιος, αλλά όσο κι αν πρόσεξα στις δεκαετίες που ακολούθησαν σε κείμενα και τραγούδια, ούτε είδα ούτε άκουσα άλλον να την χρησιμοποιεί.

Έχω μάλιστα την βαθιά πεποίθηση, πως σήμερα το πρωί στη Σύρα (σ.σ. έτσι έλεγε ο συγχωρεμένος ο παππούς Αλέκος τη Σύρο, εντυπωσιασμένος απ' τ' ακούσματα του Βαμβακάρη αλλά και την πανέμορφη εικόνα που του 'μεινε κάπου κοντά στο '50, όταν την είδε φευγαλέα απ' το λιμάνι, οδεύοντας αλυσοδεμένος στο βαπόρι για την... παραθέριση στη Γυάρο), στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του Μάνου Ελευθερίου, θα 'γινε μαύρος ουρανός κι ανεμοζάλι και καπνός. Κι ας είναι ντάλα καλοκαίρι...

Υ.Γ.1 Αν κάτι μισώ, είναι αυτή η ανάγκη που αισθάνομαι να γράψω κάτι για κάποιον όταν φεύγει απ' τη ζωή, ενώ δεν έγραψα σχεδόν τίποτα όσο ζούσε. Παρηγοριέμαι όμως στην ιδέα πως χρόνια τώρα στις ραδιοφωνικές μου εκπομπές, είχα την ευκαιρία να παίξω δημιουργίες τους και να μιλήσω γι' αυτές, με την ελπίδα ότι κάτι θα μείνει στους ακροατές και ειδικά τους πιο νέους. Αυτό ελπίζω και τώρα. Έστω κι ένας να ψάξει τον Μάνο Ελευθερίου με αφορμή αυτό το κείμενο, θα 'ναι κέρδος...

Υ.Γ.2 Όπου κι αν ψάξετε σε λεξικά θα βρείτε τη λέξη "ανεμοζάλη" με "η", γένους θηλυκού. Εμένα όμως πάντα μ' άρεσε να τη σκέφτομαι στο ουδέτερο... Το ανεμοζάλι!!! Τώρα θ' αλλάξω;