Ο Αντώνης Βασάρας και... ο Γιάννης "Καλαμάρας"!!!

Ήταν δεύτερη μέρα Χριστουγέννων του 1984 στο Αλκαζάρ, όταν...

...η ΑΕΛ φιλοξενούσε για το κύπελλο μια ομάδα απ' την Αθήνα, ονόματι Νεάπολη, που έπαιζε Γ' Εθνική και έκτοτε δεν την ξαναείδαμε στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο.

Χωρίς να το ξέρουμε εκείνη τη μέρα, οι "βυσσινί" βρίσκονταν στο δρόμο για την κατάκτηση του πρώτου τίτλου, που θα 'ρχόταν λίγους μήνες μετά. Σύμφωνα με το σχετικό αφιέρωμα της larissanet σ' εκείνη την πορεία (σ.σ. γιατί είπαμε, έχουμε ΑΕΛική μνήμη, αλλά όχι να θυμόμαστε πέρα απ' το σκορ και τη φάση ή την ημερομηνία τέτοιων αγώνων), είχε ήδη πέσει μια "8άρα" στον Παναιγιάλειο κι είχε προσπεραστεί σε έξτρα γύρο το εμπόδιο της Καλαμαριάς.

Εκείνο λοιπόν το ματς με τη Νεάπολη είχε λήξει 7-0 κι όλοι είχαν αποσυρθεί πλέον στ' αποδυτήρια, με τους Αθηναίους να ευχαριστούν το Θεό που τους λυπήθηκε χρονιάρα μέρα και δεν έφαγαν περισσότερα! Κάπως έτσι θα ένιωθε κι ο ρέφερι της αναμέτρησης, ο Αντώνης Βασάρας (αείμνηστος πατέρας του Κύρου, παρεμπιπτόντως), που απ' την καταδικαστική για την ΑΕΛ διαιτησία του στον τελικό του '82 και μετά (αρκεί να δει κανείς το βίντεο και δη, το πέναλτι που αρνήθηκε στον Βαλαώρα, στιγμή που αποτυπώνεται και στην κεντρική φωτογραφία του θέματος), ήταν κόκκινο πανί για όλη τη Λάρισα, με συνέπεια όποτε έρχεται να δεινοπαθεί... 

Εκείνη τη μέρα όμως, το παιχνίδι ήταν εύκολο, ο κόσμος λιγοστός και την έβγαλε λάδι...

Τότε τ' αποδυτήρια διαιτητών και φιλοξενουμένων ήταν στο "σπιτάκι" με την πλάκα από πάνω αντί σκεπής, που βρισκόταν εκεί που ενώνονται σήμερα οι κερκίδες της Θύρας 1 με την Θύρα 2, ενώ των γηπεδούχων ήταν κάτω απ' την Θύρα 3 (κι οι παίκτες της ΑΕΛ αποχωρούσαν από καταπακτή στην άκρη του στίβου, στην ένωση με την 4)!!!

Εδώ ακριβώς, στο σημείο που δεν ενώνονταν παλιότερα οι Θύρες 1 και 2, υπήρχε το σπιτάκι όπου βρίσκονταν τα αποδυτήρια διαιτητών και φιλοξενουμένων

Βόλευε λοιπόν τους πάντες, εμάς τα ball boys της εποχής, να μας μπάζουν και να μας βγάζουν απ' την πορτίτσα που χρησιμοποιούνταν για είσοδο και έξοδο των ξένων, μέσα απ' την αυλή ας πούμε των αποδυτηρίων τους. Γιατί είχαν και αυλή!!!

Εκείνη τη μέρα ωστόσο, εκμεταλλευόμενοι την χαλαρότητα των στιγμών, δεν αποχωρήσαμε κι ούτε μας έδωσε κανείς σημασία. Περιμέναμε απ' έξω μπας κι εξασφαλίσουμε κανένα αναμνηστικό δωράκι απ' τους φιλοξενούμενους... Καμιά μπάλα, καμιά φόρμα, κανένα μπλουζάκι! Όλοι μας, 3-4 δηλαδή, πλην ενός λίγο μεγαλύτερου παλικαριού, που μπήκε απαρατήρητος, άναψε τσιγάρο και σιγά-σιγά, λάου-λάου, πήγε έξω απ' το παράθυρο του μπάνιου των διαιτητών, αρπάχτηκε απ' το μάρμαρο για να φέρει το κεφάλι κοντά κι άρχισε να φωνάζει... "$*&%#@ Βασσάρα, μ' ακούς; Μας χρωστάς ένα κύπελλο, μ' ακούς; &^%$*!!! Να το θυμάσαι"...Και μια και δυο και τρεις φορές, ώσπου πλησίασε νωχελικά ένα όργανο να τον απομακρύνει, αλλά ο τύπος τον κουλάντρισε, για να ξαναρχίσει μετά από λίγο πάλι τον εξάψαλμο, πριν τον απομακρύνουν πλέον οριστικά...

Ήταν ο Γιάννης ο "Καλαμάρας", στα 18 του τότε, αν μετράω καλά κι ήταν η πρώτη φορά που τον γνώρισα από κοντά κι είπαμε δυο κουβέντες παραπάνω, βγαίνοντας κι εμείς οι δυο-τρεις πιτσιρικάδες από πίσω του, αφού μας πήρε η μπάλα των... οργάνων που σκέφτηκαν να κάνουν και λίγη δουλειά! 

...Κι αυτή είναι η δική μου ανέκδοτη ιστορία, μαρτυρία που κατατίθεται εδώ στη μνήμη του, 15 χρόνια χθες απ' τη μέρα της πρόωρης φυγής του κι έρχεται να σταθεί δίπλα σε τόσες και τόσες άλλες μνήμες και ατάκες, με ξεχωριστή φυσικά εκείνη που με πείσμα φώναζε στα κανάλια στα πέτρινα χρόνια, πως "η ΑΕΛ είναι λεωφόρος κι όχι καμία επαρχιακή οδός"!!!