Πως περνάν τα χρόνια...

Τούτη εδώ η φωτογραφία θα μπορούσε πλέον να σταθεί ως κουίζ εθνικής, αν όχι διεθνούς...

...εμβέλειας, αφού οι δυο αυτοί πιτσιρικάδες που ποζάρουν με τη φανέλα της κυπελλούχου ΑΕΛ του 2007, δεν είναι άλλοι απ' τον 13χρονο τότε, Χρήστο Δώνη (δεξιά) και τον 11χρονο, Τάσο Δώνη, επαγγελματίες και βασικούς ποδοσφαιριστές σήμερα του Παναθηναϊκού και της Στουτγάρδης, αντίστοιχα, με τον μικρότερο φυσικά να διαπρέπει και με τα χρώματα της Εθνικής μας.

Ήμουν ακριβώς δίπλα στον Μιχάλη Μπατζιόλα τη στιγμή που μπαίνοντας στο Ewood Park, συνέλαβε και έστησε κατά κάποιον τρόπο το στιγμιότυπο, βάζοντας τα δυο αδέρφια να σταθούν μπροστά στον πίνακα με τα χαραγμένα ονόματα όλων των μη Βρετανών παικτών που είχαν φορέσει και τίμησαν τη φανέλα της Μπλάκμπερν ως εκείνη τη μέρα, δείχνοντας φυσικά με περηφάνια το όνομα του πατέρα τους... 

Αν θυμάμαι καλά δεν ήταν ανήμερα, σαν σήμερα δηλαδή, αλλά την παραμονή της ρεβάνς με την Μπλάκμπερν, που πήγαμε να καλύψουμε την προπόνηση των "βυσσινί" και φυσικά, τις pregame συνεντεύξεις Τύπου του Γιώργου Δώνη και του σπουδαίου - αλλά χαμένοι στην προκειμένη περίπτωση - Μαρκ Χιούζ!

Βλέποντας λοιπόν σήμερα την φωτογραφία αυτή (μαζί φυσικά με τις υπόλοιπες του αφιερώματος του Sportlarissa σ' εκείνη τη μεγάλη πρόκριση, στις 4/10 πριν 11 χρόνια!!!) κι αφού αναρωτήθηκα κλασσικά για το πως περνάν τα χρόνια, θυμήθηκα κι αισθάνθηκα πολλά και διάφορα...

Άλλα που αφορούν στενά και προσωπικά στα δυο αυτά άξια παλικάρια, που ήρθαν στη Λάρισα μπόμπιρες 7 κι 8 ετών, ρωτώντας με αν έχω κι εγώ παιδάκι για να παίξουν στη γειτονιά μαζί του και μεγάλωσαν στη μεγάλη ποδοσφαιρική αγκαλιά της Λάρισας, πρωτοπαίζοντας στην αλάνα της "Μυρτίνης", φορώντας τα βυσσινί στην Ακαδημία της ΑΕΛ, δηλώνοντας με καμάρι οπαδοί της ομάδας και κλαίγοντας αρχικά όταν ο πατέρας τους άκουγε τα εξ' αμάξης απ' την κερκίδα, αλλά κι όταν μετέπειτα πήρε την απόφαση να φύγει!!! Αυτή ήταν τότε η ΑΕΛ κι έτσι έκανε να νιώθουν, μικρούς και μεγάλους...

Κι άλλα που αφορούν στην εικόνα αυτή καθ' αυτή, πέρα από ονόματα και συναισθηματισμούς... Την εικόνα δύο παιδιών που ζούσαν και ανέπνεαν ως πιτσιρικάδες για την ΑΕΛ, αλλά που είμαι υποχρεωμένος να πω ότι ευτυχώς έφυγαν πιο μακριά και βρέθηκαν σε περιβάλλοντα που μπόρεσαν και να τους αξιοποιήσουν και να τους εξελίξουν, ενδεχομένως όχι ακόμη στον μέγιστο βαθμό. Σε περιβάλλοντα απ' τα οποία δεν έλειψαν ίσως τα προβλήματα, αλλά ομοίως δεν έπαψε κι ο προσανατολισμός στον στόχο της ανάδειξης ικανών ποδοσφαιριστών, καθώς είναι αστείο να πιστεύουμε πως για να διαπρέψεις αρκούν μόνο τα γονίδια...

Συμπτωματικά προχθές μίλησαν ταυτόχρονα οι δυο τους στην "Αθλητική Κυριακή", όπου τους είδα, τους άκουσα και καμάρωσα μια ακόμη φορά τον τρόπο που ξέρουν να χειρίζονται εκτός απ' τη μπάλα, τα πρόσωπα και τις καταστάσεις, έχοντας απ' τα γεννοφάσκια για δάσκαλό τους, τον μακροβιότερο προπονητή στην ιστορία της ΑΕΛ και για την πλειοψηφία, κορυφαίο σήμερα Έλληνα προπονητή.

Κι ύστερα διάβασα την ανακοίνωση του Πλεξίδα για την ΠΑΕ, την ανακοίνωση και την ανακοίνωση και την ανακοίνωση του Κούγια για τον Πλεξίδα και για τον τάδε και για τον δείνα, την προαναγγελία των εξαγγελιών της Ερασιτεχνικής, την απάντηση του Κούγια σ' αυτή, τα ποσταρίσματα διαφόρων επωνύμων και μη στο facebook και... ξύπνησα πνιγμένος απ' τη μιζέρια, με την ελάχιστη ελπίδα ότι μνήμες σαν και την σημερινή, ίσως κάποτε να μας ξυπνήσουν όλους!!! Κάποτε...