Αυτό το σχόλιο το χρωστάω στον εαυτό μου, γιατί το πρόσεξα απ' την πρώτη στιγμή...
Εντάξει, όχι στην ζωντανή εξέλιξη της φάσης, αλλά απ' το πρώτο replay μου 'κανε εντύπωση και μου τράβηξε την προσοχή η αντίδραση πολλών Γεωργιανών στις κερκίδες, μόλις ο Παπανικολάου πήρε το μακρινό ριμπάουντ και γύρισε μέτωπο στην επίθεση. Μιλάμε για μαλλιοτράβηγμα...
Παρότι απέμεναν 4 δευτερόλεπτα, που στο δεύτερο κοντρόλ είχαν γίνει 3 (!) κι έπρεπε να διασχίσει ολόκληρο γήπεδο, ήταν πολλοί εκείνοι που έπιαναν όχι μόνο με αγωνία αλλά και με απόγνωση το κεφάλι τους, φοβούμενοι προφανώς πως ο Έλληνας παίκτης και η Εθνική μας ομάδα στο σύνολό της, έχει τα φόντα να φτάσει μ' οποιονδήποτε τρόπο στο "buzzer beater"!
Δεν φαντάζονταν όμως σίγουρα την εξέλιξη μιας φάσης που την καθόρισε ουσιαστικά η ψυχραιμία και η ταχύτητα της σκαστής πάσας του Καλάθη πίσω στον Παπανικολάου, την ώρα που όλοι φαντάζονταν πως θα επιχειρήσει βιαστικό μακρινό σουτ για να προλάβει τον χρόνο...
Ήρθε λοιπόν το σίγουρο "λέι απ" στο ένα δέκατο του δευτερολέπτου πριν τη λήξη, να φτιάξει μια ακόμη εκπληκτική μπασκετική ανάμνηση για όλους εμάς, οδηγώντας φυσικά στην Εθνική μας αήττητη στο Παγκόσμιο της Κίνας.
Μεγάλη υπόθεση να κάνεις τον αντίπαλο να σε φοβάται ανά πάσα στιγμή κι ανθρώπους σαν κι εμένα, με την άποψη που έχω για το μπάσκετ (όχι ως άθλημα, αλλά ως παραγοντική οργάνωση) ν' ασχολούμαι μαζί του ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου