Η διπλή ανάγνωση του Φατιόν

Είναι η δεύτερη φορά τον τελευταίο χρόνο που θέλω να γράψω κάτι γι' αυτόν...

Με υποχρεώνει ο ίδιος δηλαδή να το κάνω, με τον συγκινητικό αγώνα που δίνει κάθε φορά στον αγωνιστικό χώρο. Όπως και χθες, που κάποιες στιγμές έδινε την εντύπωση ότι παλεύει μόνος του κι ότι είναι ο μόνος που πιστεύει πως μπορεί ν' αλλάξει τα δεδομένα της αναμέτρησης.

Ποτέ δεν είχε φυσικά, ούτε διεκδίκησε δάφνες για την ποιότητά του, ενώ ο υπερβάλλον ζήλος κι η κόπωση μαζί τον κάνουν πολλές φορές να μαρκάρει άγαρμπα και να δέχεται κάρτες, στερώντας απ' την ομάδα τις υπηρεσίες του κι απ' τον εαυτό του την ακατάπαυστη συμμετοχή.

Ωστόσο, απ' την ώρα που εμφανίστηκε πέρυσι δίπλα του ο Λαγός κι έπειτα ο Μιλοσάβλιεβιτς και κατάφεραν να του εξοικονομήσουν κάποιες ανάσες, παρουσίασε αισθητή βελτίωση και με τη μπάλα στα πόδια και είναι ο πιο σταθερά καλός ποδοσφαιριστής της ΑΕΛ, ακόμη και στις άσχημες μέρες του, ακόμη και στις άσχημες μέρες ολόκληρης της ομάδας. 

Θα 'ναι άδικο λοιπόν να μην του τα αναγνωρίσω όλα αυτά και μάλιστα σε βαθμό που να λέω πως απ' τη στιγμή που το ρόστερ της ομάδας είναι αυτό που είναι, σε βαθμό που ο Φατιόν να 'ναι σταθερά ο καλύτερος κι αφού δεν υπάρχει προφανώς η δυνατότητα για ν' ανέβει συνολικά το επίπεδο, μακάρι αυτή η ΑΕΛ να είχε άλλους δέκα σαν εκείνον!

Αυτό...