Επιστρέφοντας σπίτι με τη μουσική του Μπρέγκοβιτς να ηχεί ακόμη τόσο αλλιώτικη...
...στ' αυτιά μου, βρήκα την έμπνευση που έψαχνα απ' το απόγευμα του Σαββάτου, προκειμένου να γράψω κάτι όχι αποκλειστικά για το ματς της ΑΕΛ στο Περιστέρι, αλλά για όλο το πακέτο των γεγονότων στους "βυσσινί", που δεν σηκώνει εδώ που τα λέμε και πολλές αναλύσεις.
Ως τότε είχα σκεφτεί να γράψω κάτι για τα λάθος γκολ που μπήκαν σε λάθος ημίχρονο και στοίχισαν την τρίτη συνεχόμενη ήττα, για τον Αντωνίου που επέστρεψε μεν στο αγαπημένο του 3-5-2, αλλά παραδόξως επέλεξε να παίξει ή με κανένα ή με δύο 10άρια ανά 45λεπτο, για την επιλογή του να βγάλει ως τρίτη αλλαγή τον Κούνιτς στερώντας απ' την ομάδα που κυνηγούσε την ισοφάριση την επιλογή της μεγάλης μπαλιάς, για τον αρνητικό πρωταγωνιστή Χούμπτσεφ και τον Μπρούνο, το ζευγάρι δηλαδή που επί της ουσίας έκρινε το ματς...
Θα 'χε κανένα νόημα;
Ο Αντωνίου χαιρέτισε με τρεις συνεχόμενες ήττες-μαρς, αν και οι δηλώσεις του στο stand up της ΕΡΤ δεν προοιώνιζαν κάτι τέτοιο, την ίδια στιγμή που η ΠΑΕ τον ευχαριστούσε αναζητώντας με ευφάνταστες ανακοινώσεις άλλοθι στη διαιτησία. Θα 'χε επίσης κανένα νόημα να αφιερώσω δυο γραμμές παραπάνω στους ποδοσφαιριστές και στην ατομική απόδοση του καθενός; Με ποιες συνθήκες δουλεύουν άραγε, ώστε να τους βάλω στην πρώτη γραμμή του σχολιασμού και της κριτικής μου;
Όπως άλλωστε έγραψε ένας φίλος, μιλάμε πλέον για μια ΑΕΛ που δεν έχει πρόεδρο, δεν έχει (τον έναν) αντιπρόεδρο, δεν έχει τεχνικό διευθυντή, δεν έχει γήπεδο κι εσχάτως δεν έχει προπονητή, που ήταν κοινό μυστικό και εντός των αποδυτηρίων πως έρχεται η ώρα του, δεδομένων όσων συνέβησαν στα ξεκινήματα πρόπερσι με Αναστασιάδη και πέρυσι με Πάους κι όχι μόνο... Ευτυχώς δηλαδή που 'χει και μεγαλομέτοχο που ξέρει από μπάλα και κάνει κάθε καλοκαίρι τις βασικές επιλογές που πρέπει, γιατί αλλιώς...!!!
Θα μπορούσαν άλλωστε τα πράγματα επί Κούγια να 'ναι αλλιώς; Η απάντηση είναι κατηγορηματικά "όχι" κι αυτή κατά μια έννοια είναι η επιτυχία του...
Εξάλλου, όπως είχε πει κάποτε στην πρώτη του συνέντευξη Τύπου στο Imperial ο Βαγγέλης Πλεξίδας, σε μια πραγματική έξαρση σοφίας, "η ομάδα πρέπει να έχει τον χαρακτήρα του προέδρου της"!!! Βέβαια εκείνος το 'χε πει για να καταδείξει πόσο "φλώρικη" ήταν η ομάδα επί Πηλαδάκη, συμπληρώνοντας ως τυρέμπορας πως επί των ημερών του "θα κρεμάμε τις φανέλες των αντιπάλων στα κάγκελα"!!! Δεν είχε όμως άδικο επί της ουσίας...
Πρέπει ή δεν πρέπει, θέλουμε δεν θέλουμε, μας αρέσει ή όχι, νομίζω πως μπορούμε να αντιληφθούμε ότι πρόκειται για μια πραγματικότητα, που παίρνει σάρκα και οστά μέσα απ' τα προσωπικά χαρακτηριστικά του εκάστοτε προέδρου, του τρόπου σκέψης και φυσικά, της συμπεριφοράς του, ανεξάρτητα ακόμη κι απ' την οικονομική του επιφάνεια.
Αν θες για παράδειγμα να μιλήσεις για την ΑΕΛ του Σωτηρούλη, θα κάνεις λόγο για μια ομάδα σπρωγμένη εξ' ολοκλήρου απ' τον ενθουσιασμό και το φιλότιμο του Νίκου, αλλά και τη σχέση του με τη λαϊκή βάση του κόσμου.
Έπειτα θα πεις για τις δύο ΑΕΛ του Πηλαδάκη... Την πρώτη, την εκλεπτυσμένη κι οργανωμένη, που σ' έκανε να ονειρεύεσαι μεγαλεία, αλλά στην κρίσιμη στιγμή του κυνηγιού δεν άντεξε την πίεση και τα τερτίπια ενός χώρου που για τον πρόεδρό της δεν ήταν ο φυσικός του, με συνέπεια να καταλήξει μαλθακή και αδιάφορη στη χρεοκοπία.
Κι ύστερα θα θυμηθείς τη νεόπλουτη και φλύαρη ΑΕΛ των 40 "ακριβών" και καλοπληρωμένων και καλά παικτών, που όλο έταζε πως θα ισοπεδώσει τον αντίπαλο κι όταν έμπαινε στο γήπεδο βαρούσε την μια τζούφια βολή μετά την άλλη. Αρκούσε πάντως για να κλείνει ο "μεγάλος" ξαπλώστρα στην Ψαρού ως πρόεδρος ΠΑΕ κι όχι ως έμπορων τυροκομικών προϊόντων!
Κι ύστερα ήρθε ο Κούγιας, για να παρουσιάζει με συνέπεια ως τώρα μια αμφιλεγόμενη (και αγωνιστικά) ομάδα, που δεν ησυχάζει ποτέ, με πολλές συχνές ανακατατάξεις και αρκετές αχρείαστες (σαν τις καθημερινές δηλώσεις) μεταγραφές και με κύριο χαρακτηριστικό της, ανεξαρτήτως προπονητή, την άκρα σκοπιμότητα στον τρόπο παιχνιδιού της. Μια σκοπιμότητα που ενίοτε περιλαμβάνει την ανάλογη πολεμική συμπεριφορά τόσο στον αγωνιστικό χώρο, όσο και στον πάγκο, όπου το ζωνάρι είναι διαρκώς λυμένο για καβγά, σε βάρος όμως της όποιας (ποθητής) ποιοτικής εξέλιξης...
Και ζουν αυτοί καλά κι εμείς... με τον καημό μας!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου