Αργά η γρήγορα, ακόμη κι αν ο αντίπαλος δεν βγάζει ευκαιρίες, θα βρει τη μια και καλή. Κι ανάπηροι να είναι οι άλλοι, όταν έχουν μόνιμα τον έλεγχο της μπάλας και την γυρίζουν γύρω-γύρω απ' την περιοχή σου και θα σ' απειλήσουν και θα σκοράρουν και θα σε κερδίσουν. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τους μεσοεπιθετικούς του Άρη, που όχι μόνο ανάπηροι δεν είναι, αλλά έχουν και την σχετική ποιότητα και την ταχύτητα και την υπομονή!
Εν ολίγοις, όταν ακόμη και παίκτες όπως ο Μιλοσάβλιεβιτς, ο Ντέλετιτς, ο Πίτι κι ο Σαχίτι, δεν καταφέρνουν ν' αλλάξουν δεύτερη πάσα για να σπάσουν το ρυθμό, να βγάλουν τη μπάλα μπροστά και ν' απειλήσουν έστω και θεωρητικά την απέναντι άμυνα, ώστε να κρατήσει πίσω παίκτες για πατινή, προκοπή δεν γίνεται...
Στο κάτω-κάτω, γιατί κέρδισε η ΑΕΛ στη Ριζούπολη; Γιατί όταν έπαιρνε τη μπάλα στα πόδια κατάφερνε να φτάνει στην άλλη περιοχή, να θορυβήσει, να σουτάρει κι εν τέλει να σκοράρει. Ενώ σήμερα, κόντρα μάλιστα σε ομάδα που δημιουργικά ήταν σαφώς καλύτερη απ' τον Απόλλωνα, κατάφερε να υπάρχει στο ματς μόνο στο πρώτο μισό του ημιχρόνου και πάλι όχι γιατί ήταν καλή με τη μπάλα. Πρέσαρε όμως ψηλά, έκλεβε μπάλες και προβλημάτιζε πραγματικά τους γηπεδούχους. Από κει και πέρα λάθη και... φύγε κακό απ' τα πόδια μου!
Δεν ξέρω αν ακόμη και μια τέτοια εμφάνιση θα μπορούσε να φέρει αποτέλεσμα, αν στα μετόπισθεν υπήρχαν οι Μόρας και Ζίζιτς. Η απουσία τους όμως είναι ένας ακόμη λόγος ώστε η τεχνική ηγεσία να 'χει μεγαλύτερες απαιτήσεις απ' τους παίκτες στο μεσοεπιθετικό κομμάτι του παιχνιδιού. Το γράφω αυτό για δύο λόγους:
α) Γιατί οι δηλώσεις Αντωνίου μετά το ματς δεν περιείχαν καμία παρατήρηση για την κακή απόδοση των "βυσσινί" με τη μπάλα στα πόδια, παρά μόνο για κάποια καθοριστικά αμυντικά λάθη. Μα όταν ο Άρης φέρνει σταδιακά και με όλο μεγαλύτερη συχνότητα τη μπάλα στην περιοχή σου, γιατί εσύ δεν περνάς μ' ένα συνδυασμό ούτε το κέντρο... μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις του κλέφτη, τέσσερις του κλέφτη, θα έρθει και το λάθος. Είναι νομοτέλεια!
β) Γιατί όπως λέω πάντα, διακριθής ή έστω καλός ποδοσφαιριστής δεν μπορεί να είναι κάποιος μόνο επειδή τρέχει πολύ, μόνο γιατί τρέχει γρήγορα ή είναι μόνο δυναμικός κι έχει μόνο καλό άλμα. Αν είναι έτσι, ας πάρουμε μαραθωνοδρόμους, σπρίντερ, παλαιστές και άλτες κι ας τους βάλουμε να παίξουν. Δεν είναι όμως έτσι... Αυτός είναι για παράδειγμα κι ο λόγος - μεταξύ άλλων - που μόνο όταν μπήκε ο Μόρσι στο ματς καταλάβαμε κι εμείς κι η άμυνα του Άρη ότι η ΑΕΛ έχει επιθετικό. Γιατί μαζί με τ' άλλα, προσπάθησε να παίξει κανονικό ποδόσφαιρο... (και) με τα πόδια!!!
Όλα αυτά τα γράφω γιατί με κάποια πράγματα που έχω δει και στα φιλικά και στη Ριζούπολη, θεωρώ πως η ΑΕΛ μπορεί να παίξει και καλύτερα, χωρίς να ξέρω πόσο καλύτερα. Όπως μπορεί να παίξει και αλλιώς, όχι ως προς την τακτική, αλλά τουλάχιστον ως προς την αγωνιστική νοοτροπία της. Δεν έχω λοιπόν παρά να περιμένω να το δω, όμως όχι πολύ αργά από τώρα... Κι όχι βέβαια με Καρανίκα, Χούμπτσεφ στα πλάγια, όπως στο δεύτερο μισό του ματς με τον Απόλλωνα, επειδή παίζουμε - και καλά - με τον Άρη. Προτιμώ δηλαδή το πιο τολμηρό, με τους Ντέλετιτς, Σαχίτι στα άκρα και με κλασσικό δίδυμο μπροστά, όπως π.χ. τους Κούνιτς, Μόρσι, στο πρώτο ημίχρονο της πρεμιέρας. Εν τέλει, προτιμώ να με φοβούνται οι αντίπαλοι και να προσαρμόζονται σ' εμένα, παρά να τους φοβάμαι εγώ και να προσαρμόζομαι σ' αυτούς. Τουλάχιστον αντίπαλοι σαν και τον σημερινό...
Υ.Γ. Εκεί που μεμονωμένα έχει χίλια δίκια ο Αντωνίου, είναι στη φάση του Γκοϊκοβιτς. Εκεί φίλε αν δεν είσαι ο Τιερί Ανρί... πασάρεις!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου