Σαν έτοιμοι από καιρό οι Γάλλοι ήξεραν τι θα ακολουθήσει την κατάκτηση του Μουντιάλ...
...σ' έναν κόσμο που αφού επέτρεψε από αιώνες την αποικιοκρατία, θυμήθηκε τώρα ξαφνικά να την στηλιτεύσει, ειρωνευόμενος την... καθαρότητα της πλειοψηφίας των "τρικολόρ"!!! Μόνο τυχαίο δεν ήταν που...
...το βράδυ κιόλας της κατάκτησης προβάλλονταν στην Αψίδα του Θριάμβου τα πρόσωπα των διεθνών, συνοδευόμενα όχι με το παγκοσμίως γνωστό επώνυμό τους, αλλά με το μικρό τους όνομα και τον τόπο, την γαλλική πόλη, κωμόπολη ή το χωριό που γεννήθηκαν.
Ήταν μια ενέργεια που εντάχθηκε στο σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής των Γάλλων να πείσει και τους πλέον δύσπιστους στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό, για την πλήρη και απόλυτη πλέον αφομοίωση ανθρώπων που οι οικογένειές τους διαβιώνουν στη χώρα εδώ και 3-4 πλέον γενιές!
Ταυτόχρονα, η συγκεκριμένη επιτυχία ήρθε μέσα απ' την αναπτυξιακή πολιτική που ακολουθεί το γαλλικό ποδόσφαιρο, καθώς το σύνολο των παικτών είναι προϊόντα των ακαδημιών που τροφοδοτούν εδώ και χρόνια με ικανότατους ποδοσφαιριστές όλη την υφήλιο.
Ανεξάρτητα απ' την απόδοση, την ισορροπία, την σταθερότητα, την πληρότητα και τη ρέντα που ασφαλώς και είχε η Εθνική Γαλλίας για να φτάσει στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου για δεύτερη φορά στην ιστορία της, εκείνο που την έκανε να ξεχωρίσει ήταν σίγουρο ο χαρακτήρας και το πνεύμα της.
Όταν βλέπεις αστέρια σαν τον Ζιρού να αποδέχονται τον ρόλο του παλαιστή-χαμάλη που δεν κάνει άλλη δουλειά απ' το να μαζεύει το ξύλο για να βρίσκουν οι άλλοι χώρους και τον Γκριεζμάν να αφήνει την κορυφή της επίθεσης και να κινείται σαν ψευτοακραίος, προκειμένου να γίνει η δουλειά, καταλαβαίνεις.
Κι επειδή όλοι μίλησαν για άξια Πρωταθλήτρια Κόσμου κι επειδή όλοι συμφωνούν πως οι αναπληρωματικοί της Γαλλίας μαζί μ' όσους έμειναν απ' έξω (Λακαζέτ, Κουρζάβα, Κομάν, Ραμπιό, Μπενζεμά και δε συμμαζεύεται) έφτιαχναν άνετα μια ακόμη ομάδα με στόχους, δεν έχω να πω κάτι άλλο, παρά μόνο το εξής...
Ασφαλώς και η Γαλλία δεν έπαιζε 4-2-3-1. Έπαιζε 4-3-3 με έναν κόφτη (Καντέ), δύο εσωτερικά χαφ (Πογκμπά, Ματουϊντί) και τους ακραίους (Γκριεσμάν, Εμπαπέ) να κινούνται διαγώνια για να πατάνε περιοχή, ευρισκόμενοι όσο γίνεται πιο κοντά στον φορ, δίπλα ή πίσω του. Όσοι δικοί μας δεν καταλαβαίνουν τον σχηματισμό, ας ανατρέξουν στην ΑΕΛ της περιόδου 2007-08, όταν ο Δώνης την είχε φέρει επιτέλους εκεί που ήθελε, με κόφτη Ιγκλέσιας ή Κυριακίδη, εσωτερικούς Σαρμιέντο, Φωτάκη, ψευτοακραίους Τουμέρ, Κλέιτον και φορ τον Ζουράφσκι!!!
Και μια βιαστείτε να με κράξετε με τα γνωστά περί σύγκρισης. Για τον σχηματισμό μιλάω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου